Kennismaken, Akademi Fisioterapi St. Lukas, Sayap

Het is alweer de 6e dag dat ik van huis ben. Wat zijn deze dagen snel voorbij gegaan zeg! Het is nog wel een gek idee dat het hier 7 uur later is dan in Nederland.
Zondag zijn we naar Tomohon geweest. We waren na de middag weg gegaan, zodat we in het dorp konden gaan lunchen. Whitney had geregeld dat we een paar studenten van de academie konden ontmoeten die middag. Toen we in het dorp aankwamen, kwamen we er achter dat de winkels en restaurantjes op zondag pas rond 5 of 6 uur ’s middags open gaan. Gelukkig wisten 2 studenten die mee gingen lunchen nog een eettentje wat wel open was. Voor ongeveer 20.000 rupiah per persoon zit je hier bomvol (dat is nog geen 2 euro!!!). En uit eten is eigenlijk nog goedkoper dan boodschappen doen in de winkel. Hierna hebben we nog wat studenten ontmoet in het studentenhuis (hier noemen ze dat het kos). Het was leuk om ze te leren kennen. Ze spreken alleen geen van allen redelijk Engels. Zij hebben ons dus wat Indonesische woordjes geleerd en wij hen wat Nederlandse woordjes. En niet zonder resultaat; binnen 6 dagen ken ik al enkele Indonesische woorden!! Als we naar het dorp gaan, dan gaan we met een van de blauwe busjes. Deze busjes zouden in Nederland al lang en breed afgekeurd zijn! En in plaats van dat ze er hier 8 mensen in meenemen, proppen ze het vol tot er zo’n 14 mensen in zitten. Zondag kregen we te horen dat de plannen voor maandag en dinsdag gewijzigd waren. Daar moet ik maar aan wennen, want dat schijnt hier vaak voor te komen.

Maandag heeft broeder Han, Evy en mij opgehaald om naar het politiebureau te gaan. Hier moet je je melden als je in het land bent. Toen we aankwamen op het kantoor, wilden 3 werknemers meteen met ons op de foto!! Zijn we dan zo speciaal??? Bij de politie hoefden we niet lang te wachten gelukkig. Hierna heeft de broeder ons naar de Akademi Fisioterapie St. Lukas gebracht. Ik vond het leuk om daar te komen. We werden meteen voorgesteld aan een paar docenten en de directeur. Ook mochten we ons tijdens de rondleiding door het gebouw aan 2 klassen voorstellen. De docent met wie wij een gesprek zouden hebben, Filly, was nog een college aan het geven. Die les mochten we mee volgen tot het einde. Natuurlijk waren de paar woordjes Indonesisch die ik ken niet genoeg om het te kunnen verstaan. Na het gesprek met de lerares, hebben we in de kantine geluncht. Sjeetje wat een verschil met een kantine in Nederland! Echt niet normaal! Het was trouwens wel heel lekker! Op de academie hebben we foto’s genomen van de schoolgids en het curriculum. De informatie uit deze gidsen hebben we nodig voor het project en er is daarvan maar 1 exemplaar aanwezig op de academie. Terug in het huis zijn we begonnen met het vertalen van deze documenten van het Indonesisch naar Nederlands. Gisteren is ook voor de eerste keer de stroom uitgevallen in het huis. Dit duurde maar iets van 20 minuten en ik had mijn zaklamp natuurlijk (Goed idee van jou Handy-mam(n)!!!).

Vandaag ben ik voor de eerste keer op Sayap Kasih geweest. Dit is een tehuis voor gehandicapte kinderen. Dit heeft veel indruk op me gemaakt. Na een paar uur zijn we ook terug gegaan om alles wat we daar gezien hadden op een rijtje te zetten. Het huis is opgezet door Yamaru. Dit is de stichting die broeder Han mee heeft opgezet. Sayap Kasih bestaat en kan blijven bestaan door donaties. Sommige kinderen lagen in een bed, maar de meeste zaten in een rolstoel, voor zover je het een rolstoel kan noemen. Ik heb veel verschillende varianten gezien: oude, grote rolstoelen, een buggy als rolstoel, een plastic tuinstoeltje vastgemaakt op een onderstel van een oude rolstoel. Ook zaten alle kinderen vast in de stoel met een tuigje of riem. Het heeft veel indruk op me gemaakt om dar te komen. Morgen gaan we weer terug naar Sayap Kasih en ’s middags naar de academie.

Heel de middag heb ik kunnen genieten van de muziek en het valse gezang van Indonesiërs. Aan de overkant van de straat is er een of andere bijeenkomst. Al de hele dag is het daar hartstikke druk! Het is gewoon dinsdag hoor, maar het zal wel een of ander feest of gebeurtenis zijn. De laatste 3 avonden begonnen ze ook op de meest vreemde tijden te zingen hier buiten.
Als wij buiten komen, dan wordt er ‘bule’ geroepen, wat blanke betekent. Ze schijnen hier zo wereldvreemd te zijn, dat ze het heel speciaal vinden om ons ‘blanken’ te zien.

Sampai Jumpa!