Bunaken Island

Wauw, wat is het toch geweldig hier! Ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen met vertellen als ik iemand spreek… En gelukkig is het de laatste week beter weer geweest dan alle voorgaande weken. Het regenseizoen lijkt langzaam over te gaan!
Deze week zat het helaas allemaal niet mee met het uitvoeren van de hydrotherapie. Eigenlijk komt het er op neer dat Evy en ik een schema hebben, waarbij we dus goed aan het werk zijn. Iedere keer als we bij Sayap Kasih komen, is er wel iets wat ons tegenstaat en dat is ontzettend jammer. Wel willen we natuurlijk de therapie uitvoeren, omdat we het voor de kinderen doen. Soms worden we weggestuurd omdat het buiten regent en de zuster bang is dat de kinderen ziek worden… Afgelopen week is de fysiotherapeut zelf geen enkele dag aanwezig geweest… Het is jammer dat het zo loopt, het lijkt een beetje de mentaliteit te zijn hier. Ik vind het moeilijk om te zien dat de begeleiders tijdens de speeltijd van de kinderen gewoon op een stoel zitten of zelf een bal overgooien. Het is heel erg moeilijk om daar iets aan te veranderen, maar we proberen dit wel door middel van de hydrotherapie. Dinsdag was het accreditatie op Akfis (de academie). Hiervoor kwamen er 2 mensen uit Jakarta, die dan komen beoordelen of de school voldoet aan de eisen en mag blijven bestaan. Wij waren ook uitgenodigd voor om te komen. We werden natuurlijk weer als ‘VIP’ behandeld. We werden direct naar het kantoor gewezen. Na even wachten, kwamen een man en een vrouw die de accreditatie zouden doen. In het kantoor heeft eerst een heel gesprek plaatsgevonden tussen hen, broeder Han en een aantal docenten van Akfis. Ik kon er natuurlijk weinig van volgen, haha! Ik geloof wel dat ze redelijk positief waren en het over subsidie van de overheid hadden. Dat zou natuurlijk mooi zijn voor de school! Later deze week hoorden we dat de uitslag van de accreditatie tot 2 maanden kan duren! Wow, wat een gigantisch verschil weer! Een van de opdrachten voeren wij ook op de academie uit. Deze opdracht vordert gelukkig goed, hij is namelijk bijna af. Nog een paar weken richten op de hydrotherapie en dan zit ons project er ook alweer op…!
Broeder Han heeft ons van de week ook een middag meegenomen om het een en ander in de omgeving te laten zien. Hij wilde ons mooie plekken laten zien, maar we hadden al veel met Bennie de buschauffeur gezien. Maar het was wel een gezellig middag. Hij heeft ons de warmwaterbronnen laten zien, daar waren we nog niet geweest. Het Linow meer was deze keer blauw van kleur (vorige keer was het water groen).
Ook hebben we deze week een van de meest heldere avonden gehad. En wat was dat genieten zeg! We hebben op het dakterras, onder het genot van een biertje, naar de sterren gekeken. Dit was een heerlijk relax-momentje.
Deze week is ook heel vaak de stroom uitgevallen. Het bijgeloof hier in Indonesië is een stuk groter dan in de Nederlandse cultuur, maar misschien is het toch iets wat bestaat… Eric (een van de zonen van het gezin waar ik slaap) zei namelijk met pasen nog dat we geluk hadden. Sinds dat wij er waren was de stroom pas een paar keer uitgevallen en daarvoor gebeurde het een paar keer per week of zelfs iedere dag. Nou bedankt, vanaf toen is de stroom ook iedere dag uitgevallen!! Ach, avondeten met kaarsjes heeft natuurlijk ook wel weer wat, haha!
Zaterdagochtend zijn we voor de eerste keer naar het zwembad geweest. Ik was best benieuwd hoe dat hier is! We hadden korte kleren meegenomen, voor het geval we niet alleen in bikini mochten zwemmen. Er werd ons verteld dat het netter zou zijn om de kleren aan te houden, omdat het zwembad te zien is vanaf de openbare weg. Oké, dan doen we dat toch, maar het was wel een beetje gek.
En wat hebben we de afgelopen week prachtig afgesloten. Zaterdagmiddag zijn we namelijk naar Bunaken gegaan en daar een nachtje gebleven. Echt onwerkelijk, dit is zo mooi! Dit is een duikeiland en het schijnt dat er professionele duikers van heel de wereld komen, omdat het de mooiste plek is om te duiken. Nou, dat geloof ik echt! We hebben hier wel een beetje Koningsdag gevierd. We zijn hier namelijk in onze oranje-shirtjes heen gegaan, haha! We werden met de auto naar Manado gebracht, waar we in de haven met de boot naar Bunaken konden. De zwager (Lorenzo) van een docent van de academie woont op Bunaken en kon ons komen halen met zijn boot. We zouden zijn ‘bootman’ ontmoeten bij een hotel. Dit was allemaal goed verlopen en we hoefden ook niet heel lang op hem te wachten gelukkig! De boottocht was al een ervaring op zich! Zo heerlijk om voor op de boot te zitten met een prachtig uitzicht, wauw! De zon ging al een beetje onder, dus dat was natuurlijk een heel mooi zicht. Na ruim een half uur varen, waren we bij het eiland. Het leek erop dat je vanaf de zee direct bij de resorts kan komen en dat was dus ook zo. Er was alleen een miscommunicatie. Lorenzo dacht namelijk dat we ook in zijn resort zouden blijven slapen, maar dit hadden we helemaal niet afgesproken. We hadden namelijk een ander resort geboekt voor 1 nachtje! Het was wel heel vreemd dat hij daar zo maar van uit ging natuurlijk, maar gelukkig deed hij er ook niet moeilijk over dat we weg wilden. De bootman heeft ons naar Daniel’s Homestay gebracht. Dit was vlakbij. Gelukkig was dit ook een prachtige plek. Ik had een soort ‘expeditie robinson’ gevoel. Met een bootje op de zee, vaar je zo tussen de bomen naar het strand waar het ‘vakantieparkje’ gevestigd is. We werden meteen opgevangen door mensen in het resort. Ze brachten ons naar de huisjes, waar we toen eerst de spullen weg gezet hebben. Het huisje was prima voor 1 nachtje, maar het was wel op z’n Indonesisch. Bij ons huisje was namelijk de doortrekknop van de wc kapot. De douche was een betonnen bak en het dak boven de douche was er af, haha! Er waren ook een aantal Nederlanders in het resort. Het was fijn om even niet de enige ‘bule’ te zijn! Na het avondeten, zijn we onder het genot van een biertje en chips op het strand gaan zitten. Genieten dus, van het uitzicht en de sterren, met een muziekje op de achtergrond. Heerlijk! Hier hebben we nog tot de nacht gezeten, dit was echt een speciale avond die ik nog vaak over zou willen doen! Zondag was ik al vroeg wakker. Dit was niet erg, want nu ik op Bunaken was, wilde ik ook van de dag genieten. Ze hadden lekker gewoon boterhammen als ontbijt. Hierna zijn we naar het strand gegaan. Ik denk dat dat rond 8 uur was en toen was het echt al bloedheet. We hebben superveel geluk gehad met het mooie weer die dag! De eerst keer dat we de zee in liepen, keek ik mijn ogen al uit. Je moest heel goed oppassen waar je liep, omdat er heel veel zeesterren lagen! Wauw, echt heel mooi. Ik heb kleine gezien, grote, felblauwe, rode, oranje, echt ongelofelijk! We hadden de snorkel nog niet bij, want we wilden eerst de boel verkennen, maar hier had ik wel een beetje spijt van. Het was namelijk best een hindernisbaan langs al die sterren, maar goed. Toen we terug op het strand waren, hebben we eerst maar waterschoenen gehuurd. Dat liep een stuk gemakkelijker! Dit keer toen we het water in gingen, had ik mijn snorkel wel meegenomen. Ze hadden ons de richting gewezen, waar je mooi zou kunnen snorkelen. Toen we daar naar op weg waren, kwam de boot van het resort terug. De duikers waren weg geweest en kwamen iets ophalen, waarna ze richting het eiland Siladen zouden varen om te duiken. Ze vroegen of we mee wilden om daar te snorkelen. Natuurlijk wilden we dat! Het was weer heerlijk om een eindje te varen. Toen we bijna bij het strand van Siladen waren, gooiden ze het anker uit en mochten we het water in. Wauw, wat was dit geweldig! Het leek net alsof ik in een aquarium zwom. Super mooi koraal en prachtig gekleurde vissen. Ik heb mijn ogen uitgekeken. Het is gewoon niet te omschrijven hoe het er uit zag. Hier zijn we ongeveer een uur gebleven, want toen waren de duikers weer boven en moesten we terug naar Bunaken. ’s Middags heb ik samen met Whitney nog een poging gedaan om het koraal dicht bij het strand te vinden en dat is gelukt! Ook hier waren prachtige vissen. Eigenlijk was het heel vreemd, want op dat stuk konden we nog gewoon lopen. Het is dus zo’n andere wereld waar je in zit, maar toch heel dicht bij het strand. Rond 16.00u kwam de bootman ons alweer ophalen om ons terug naar Manado te brengen. Hij moest natuurlijk ook nog terug varen voor het donker werd. Ook deze boottocht was weer heerlijk. Ik ben voor op de boot gaan zitten en heb genoten van het prachtige uitzicht. En stiekem ook een traantje weg gepinkt, want het was echt geweldig! Het was een prachtige ervaring die nu nog steeds zo onwerkelijk is.