Cerita ketiga
Door: Nikki
Blijf op de hoogte en volg Nikki
30 Maart 2014 | Indonesië, Woloan Dua
Selamat datang di cerita saya
Hier loopt het weekend alweer ten einde, helaas! Deze week is heel snel voorbij gegaan. We zijn iedere dag nog bij Sayap Kasih geweest, waardoor dat nu al meer gewend is. In het begin van de week vond ik het heel indrukwekkend om hier te komen. Nu is dat nog het geval, maar nu weet ik beter met de situatie en met de kinderen om te gaan. Ook hebben Evy en ik een idee op gedaan voor het project wat we in het tehuis willen starten. We willen een project met hydrotherapie gaan beginnen. Komende week willen we het plan compleet hebben.
Woensdag zijn we nog naar de Akademi gegaan, omdat we met een docent hadden afgesproken. We moesten vanuit het dorp Tomohon, naar de Akademi komen en hebben een bendi genomen. Hierna was ik natuurlijk weer een hele ervaring rijker! Donderdag ging de wekker vroeg, want we hadden afgesproken om om 5 uur te gaan hardlopen! Het was wel heel vroeg, maar zeker de moeite waard. Tijdens het hardlopen kwam de zon op. We hadden de route gekozen met het mooie uitzicht op de vulkaan Lokon, lopend richting de rijstvelden. Het was een hele mooie omgeving. De terugweg was pittig, want we waren eerst bergafwaarts gelopen, maarja dan heb je ook wat he. Op vrijdag kregen we het minder goede nieuws te horen dat er een kindje van Sayap Kasih onverwachts was overleden. Broeder Han nodigde ons uit voor diensten en zoals hij het noemde: ‘we zijn nu één familie’. Het is natuurlijk niet leuk om mee te maken, maar aan de andere kant was ik heel erg benieuwd hoe men hier met zoiets omgaat. Het was bijzonder om overal bij te mogen zijn. In de Indonesische cultuur is het een gewoonte dat wij bij dit soort gelegenheden als een soort ‘vip’ behandeld worden, waardoor we overal vooraan moesten zitten. Dat hoefde natuurlijk weer net niet van mij, maar omdat zij het zo willen hebben, respecteer je dat. Maar buiten dit was het heel speciaal om dit mee te maken.
De rest van het weekend hebben we wél leuke dingen gedaan! We zijn naar het ‘kos’ geweest van studente van de opleiding op Akfis (Akademi Fisioterapi st. Lukas). Het was gezellig met de studenten, ondanks de taalbarrière! Ze heeft ook nog pisang goreng voor ons gemaakt, wat zeker goed smaakte! We hadden afgesproken dat we vandaag met een paar studenten naar Manado zouden gaan. We zouden daar bij een ander gezin kunnen blijven slapen, zodat we konden gaan stappen. Maar helaas valt er niet veel af te spreken met Indonesiërs. Het schijnt hier vaker voor te komen dat ze bij afspraken uiteindelijk terugkrabbelen, of dat ze toch van gedachte veranderen. Uiteindelijk zijn we vanmiddag wel in Manado geweest. Ondanks dat de planning veranderd was, heb ik een gezellig middag gehad. We zijn in het overdekte winkelcentrum van Manado geweest en hierna nog richting de zee gewandeld, met natuurlijk weer: een mooi uitzicht. Begin van de avond moesten we echt weer terug, want degene die de slaapplaats zou hebben geregeld, was al nergens meer te bekennen… Aan zulke dingen moet ik nog wel ontzettend wennen, in hoeverre ik er aan gewend kan raken!
Hier loopt het weekend alweer ten einde, helaas! Deze week is heel snel voorbij gegaan. We zijn iedere dag nog bij Sayap Kasih geweest, waardoor dat nu al meer gewend is. In het begin van de week vond ik het heel indrukwekkend om hier te komen. Nu is dat nog het geval, maar nu weet ik beter met de situatie en met de kinderen om te gaan. Ook hebben Evy en ik een idee op gedaan voor het project wat we in het tehuis willen starten. We willen een project met hydrotherapie gaan beginnen. Komende week willen we het plan compleet hebben.
Woensdag zijn we nog naar de Akademi gegaan, omdat we met een docent hadden afgesproken. We moesten vanuit het dorp Tomohon, naar de Akademi komen en hebben een bendi genomen. Hierna was ik natuurlijk weer een hele ervaring rijker! Donderdag ging de wekker vroeg, want we hadden afgesproken om om 5 uur te gaan hardlopen! Het was wel heel vroeg, maar zeker de moeite waard. Tijdens het hardlopen kwam de zon op. We hadden de route gekozen met het mooie uitzicht op de vulkaan Lokon, lopend richting de rijstvelden. Het was een hele mooie omgeving. De terugweg was pittig, want we waren eerst bergafwaarts gelopen, maarja dan heb je ook wat he. Op vrijdag kregen we het minder goede nieuws te horen dat er een kindje van Sayap Kasih onverwachts was overleden. Broeder Han nodigde ons uit voor diensten en zoals hij het noemde: ‘we zijn nu één familie’. Het is natuurlijk niet leuk om mee te maken, maar aan de andere kant was ik heel erg benieuwd hoe men hier met zoiets omgaat. Het was bijzonder om overal bij te mogen zijn. In de Indonesische cultuur is het een gewoonte dat wij bij dit soort gelegenheden als een soort ‘vip’ behandeld worden, waardoor we overal vooraan moesten zitten. Dat hoefde natuurlijk weer net niet van mij, maar omdat zij het zo willen hebben, respecteer je dat. Maar buiten dit was het heel speciaal om dit mee te maken.
De rest van het weekend hebben we wél leuke dingen gedaan! We zijn naar het ‘kos’ geweest van studente van de opleiding op Akfis (Akademi Fisioterapi st. Lukas). Het was gezellig met de studenten, ondanks de taalbarrière! Ze heeft ook nog pisang goreng voor ons gemaakt, wat zeker goed smaakte! We hadden afgesproken dat we vandaag met een paar studenten naar Manado zouden gaan. We zouden daar bij een ander gezin kunnen blijven slapen, zodat we konden gaan stappen. Maar helaas valt er niet veel af te spreken met Indonesiërs. Het schijnt hier vaker voor te komen dat ze bij afspraken uiteindelijk terugkrabbelen, of dat ze toch van gedachte veranderen. Uiteindelijk zijn we vanmiddag wel in Manado geweest. Ondanks dat de planning veranderd was, heb ik een gezellig middag gehad. We zijn in het overdekte winkelcentrum van Manado geweest en hierna nog richting de zee gewandeld, met natuurlijk weer: een mooi uitzicht. Begin van de avond moesten we echt weer terug, want degene die de slaapplaats zou hebben geregeld, was al nergens meer te bekennen… Aan zulke dingen moet ik nog wel ontzettend wennen, in hoeverre ik er aan gewend kan raken!
-
30 Maart 2014 - 19:16
Corne:
Wordt toch wel 'n beetje, heel erg nieuwsgierig.
Deze ervaringen wil ik ook wel meemaken. Wellicht in mijn tweede jeugd??
Nog ff geduld en dan zal ik het meemaken.
En dan gaan we lekker Bintangen.
Veel plezier -
30 Maart 2014 - 20:27
Linda:
hey meisje,
wat hebben jullie al veel meegemaakt in die korte tijd!
ervaringen die je nooit vergeet en alleen maar rijker van wordt!
tot skypes,
liefs je moeder xxxxxx -
30 Maart 2014 - 21:50
Miranda Van De Wouw:
Hoi Nikki,
Wat leuk om te lezen wat je allemaal beleeft daar.
Wat een avontuur.
Geniet ervan. Wij lezen met plezier jouw verhalen.
groetjes,
Miranda. -
31 Maart 2014 - 08:43
Kees En Maartje:
Hoi Nikki,
Leuk weer een berichtje van jou te kunnen lezen.
Gelukkig lees ik alleen maar positief ingestelde verhalen van je.
Vindt je het eten nog steeds lekker of mis je het hollandse brood
en de kroketten?
We zijn ook benieuwd wat het hydrotherapie-project voor
gaat stellen.
Geniet nog van alles
Groetjes
Maartje Kees en een lik van onze Raf
-
31 Maart 2014 - 09:58
Nikki Van Opstal:
Haha papa wie weet in je tweede jeugd ja!! Of anders toch in je eerste pensioen...?
En het eten is nog steeds heel simpel, omdat we zelf moeten koken. Haha, mis het lekkere hollandse brood wel ja, ondanks de Holland Bakery hier! -
31 Maart 2014 - 20:09
Martine En Jelle:
Mooie uitzichten & Mooie ervaringen! --> Lekker CultuurSnuiven! ;) ENJOY!! =D -
31 Maart 2014 - 20:32
Marianne:
Geweldig Nikki ik geniet van je verslagen, ik kijk er iedere keer weer naar uit.
Lfs. van hier Marianne en Pim
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
