Aftellen is begonnen
Door: Nikki
Blijf op de hoogte en volg Nikki
11 Mei 2014 | Indonesië, Woloan Dua
Ja het aftellen is begonnen. Niet om hier weg te gaan, maar om alles en iedereen weer te zien. Om het heerlijke gewone leventje weer op te pakken!
Deze week is een rustige, maar toch ook hele drukke week geweest. Een drukke week in opzicht van het werk wat we hebben moeten doen. We hebben afgelopen week een van de projecten afgerond. Voor de verslaglegging moest dus even hard doorgewerkt worden. Het andere project begint ook langzaam ten einde te lopen. Dus we hebben nog een paar pittige weken te gaan! Het geven van de hydrotherapie ging weer heel goed van de week. We voeren het programma nu samen uit met de fysiotherapeut en tantes, zodat zij het programma straks voort kunnen zetten. Woensdag hebben we een presentatie gegeven op Akademi Fisioterapi St. Lukas (Akfis) ter afsluiting van het project. De docenten hadden gevraagd, of wij de informatie met hen wilden delen, dus vandaar de presentatie. Ze waren ons ontzettend dankbaar en dat was fijn om te merken. Uiteindelijk hebben we nog een shirt gekregen wat de studenten dragen als uniform tijdens de praktijklessen. Super lief en een heel leuk souvenir natuurlijk!
Wel ben ik een hele spannende ervaring rijker geworden deze week! Toen we dinsdag terug liepen van Sayap Kasih, dacht ik dat een touw of iets dergelijks op de weg lag. Alleen, op het moment dat Evy er naast liep, begon het te kronkelen… Ja, het was dus een slang!!! Ik natuurlijk gillen. Gelukkig was het maar een kleine en kroop hij snel de bossen in, haha! Een man verderop in de straat had ons gegil gehoord en vroeg nog wat er aan de hand was. Haha, heel aardig, maar gelukkig was het kwaad al geschied!
Donderdagavond zijn de studenten uit semester 6 hier nog in huis geweest. Eigenlijk wilden ze een soort ‘afscheidsfeestje’ voor ons organiseren. De datum plannen was alleen wat moeilijker. Whitney was donderdag jarig en zij vond het wel leuk om het dan te houden. Dat hebben we dus gedaan. Wij hadden wat drinken en hapjes ingeslagen. Het was een gezellig feestje en het was leuk om iedereen weer even te zien. Alleen hier in Indonesië is het de gewoonte om te eten op een feestje. We hadden duidelijk gezegd dat er alleen ‘knabbels’ zouden zijn en geen maaltijd. We hadden geen tijd om voor zoveel mensen te koken, dus we besloten een Hollands feestje te houden, haha! Toen de koekjes en nootjes op tafel kwamen, vloog iedereen er op af alsof hun leven er vanaf hing! Dat zal wel weer iets van hier zijn, of ze hadden gewoon honger omdat ze eigenwijs waren door toch niet gegeten te hebben? Het bier dat we ingeslagen hadden, was natuurlijk ook zo op!
Gisteren hebben we Whitney mee naar het vliegveld gebracht. Ze gaat er even tussen uit, maar ze is nog wel hier terug voordat Evy en ik weg gaan. Het was al deze weken echt super gezellig met z’n drieën dus ik ga je toch wel een beetje missen hoor Whitney! Maar geniet er van en voor we het weten zien we je hier weer! :) We waren met broeder Han mee gereden om haar weg te brengen. Op de terugweg raakten we met hem aan de praat over de afkomst van de kinderen die in Sayap Kasih wonen. Een deel hiervan wil ik even met jullie delen, want ik was hier best door onder de indruk! Zo vertelde hij dat de ouders van een van de kinderen allebei al overleden zijn en van sommige kinderen een van de ouders. Eén meisje is een voorbeeld waarvan de ouders letterlijk hebben gezegd: ‘Stop haar in een doos en gooi die in het ravijn’. Ik had nooit gedacht dat zoiets echt bestond… Van een aantal kinderen komen de ouders nooit op bezoek, omdat ze niets van hun eigen kind moeten hebben. Gelukkig komen van sommige kinderen de ouders wel regelmatig op bezoek en zo kan het dus ook gaan! De ouders van een van de kinderen kwamen altijd op bezoek, tot het moment waarop gezegd werd dat ze het kind weer mee naar huis mochten nemen. Het meisje is niet zodanig gehandicapt dat ze in Sayap Kasih móet wonen, maar toen de ouders dit hoorden, zijn ze nooit meer terug geweest. Een van de kinderen heeft voorheen al bij 2 gezinnen gewoond. Haar echte ouders konden het niet aan. Haar vader liep weg van het gezin, doordat de artsen hadden gezegd dat ze haar niet beter konden maken. De moeder kon de zorg niet alleen dragen, waarna ze bij pleegouders geplaatst wordt. Hier gebeurde hetzelfde, de pleegvader verliet het gezin ook toen de artsen opnieuw zeiden niets te kunnen beteken. Hierna is ze opgenomen in het tehuis. De verhalen deden veel met me, vooral als ik aan de glimlach van de kinderen denk. Het doet me goed dat ik zie dat ze in Sayap Kasih in ieder geval gelukkig zijn.
Deze week is een rustige, maar toch ook hele drukke week geweest. Een drukke week in opzicht van het werk wat we hebben moeten doen. We hebben afgelopen week een van de projecten afgerond. Voor de verslaglegging moest dus even hard doorgewerkt worden. Het andere project begint ook langzaam ten einde te lopen. Dus we hebben nog een paar pittige weken te gaan! Het geven van de hydrotherapie ging weer heel goed van de week. We voeren het programma nu samen uit met de fysiotherapeut en tantes, zodat zij het programma straks voort kunnen zetten. Woensdag hebben we een presentatie gegeven op Akademi Fisioterapi St. Lukas (Akfis) ter afsluiting van het project. De docenten hadden gevraagd, of wij de informatie met hen wilden delen, dus vandaar de presentatie. Ze waren ons ontzettend dankbaar en dat was fijn om te merken. Uiteindelijk hebben we nog een shirt gekregen wat de studenten dragen als uniform tijdens de praktijklessen. Super lief en een heel leuk souvenir natuurlijk!
Wel ben ik een hele spannende ervaring rijker geworden deze week! Toen we dinsdag terug liepen van Sayap Kasih, dacht ik dat een touw of iets dergelijks op de weg lag. Alleen, op het moment dat Evy er naast liep, begon het te kronkelen… Ja, het was dus een slang!!! Ik natuurlijk gillen. Gelukkig was het maar een kleine en kroop hij snel de bossen in, haha! Een man verderop in de straat had ons gegil gehoord en vroeg nog wat er aan de hand was. Haha, heel aardig, maar gelukkig was het kwaad al geschied!
Donderdagavond zijn de studenten uit semester 6 hier nog in huis geweest. Eigenlijk wilden ze een soort ‘afscheidsfeestje’ voor ons organiseren. De datum plannen was alleen wat moeilijker. Whitney was donderdag jarig en zij vond het wel leuk om het dan te houden. Dat hebben we dus gedaan. Wij hadden wat drinken en hapjes ingeslagen. Het was een gezellig feestje en het was leuk om iedereen weer even te zien. Alleen hier in Indonesië is het de gewoonte om te eten op een feestje. We hadden duidelijk gezegd dat er alleen ‘knabbels’ zouden zijn en geen maaltijd. We hadden geen tijd om voor zoveel mensen te koken, dus we besloten een Hollands feestje te houden, haha! Toen de koekjes en nootjes op tafel kwamen, vloog iedereen er op af alsof hun leven er vanaf hing! Dat zal wel weer iets van hier zijn, of ze hadden gewoon honger omdat ze eigenwijs waren door toch niet gegeten te hebben? Het bier dat we ingeslagen hadden, was natuurlijk ook zo op!
Gisteren hebben we Whitney mee naar het vliegveld gebracht. Ze gaat er even tussen uit, maar ze is nog wel hier terug voordat Evy en ik weg gaan. Het was al deze weken echt super gezellig met z’n drieën dus ik ga je toch wel een beetje missen hoor Whitney! Maar geniet er van en voor we het weten zien we je hier weer! :) We waren met broeder Han mee gereden om haar weg te brengen. Op de terugweg raakten we met hem aan de praat over de afkomst van de kinderen die in Sayap Kasih wonen. Een deel hiervan wil ik even met jullie delen, want ik was hier best door onder de indruk! Zo vertelde hij dat de ouders van een van de kinderen allebei al overleden zijn en van sommige kinderen een van de ouders. Eén meisje is een voorbeeld waarvan de ouders letterlijk hebben gezegd: ‘Stop haar in een doos en gooi die in het ravijn’. Ik had nooit gedacht dat zoiets echt bestond… Van een aantal kinderen komen de ouders nooit op bezoek, omdat ze niets van hun eigen kind moeten hebben. Gelukkig komen van sommige kinderen de ouders wel regelmatig op bezoek en zo kan het dus ook gaan! De ouders van een van de kinderen kwamen altijd op bezoek, tot het moment waarop gezegd werd dat ze het kind weer mee naar huis mochten nemen. Het meisje is niet zodanig gehandicapt dat ze in Sayap Kasih móet wonen, maar toen de ouders dit hoorden, zijn ze nooit meer terug geweest. Een van de kinderen heeft voorheen al bij 2 gezinnen gewoond. Haar echte ouders konden het niet aan. Haar vader liep weg van het gezin, doordat de artsen hadden gezegd dat ze haar niet beter konden maken. De moeder kon de zorg niet alleen dragen, waarna ze bij pleegouders geplaatst wordt. Hier gebeurde hetzelfde, de pleegvader verliet het gezin ook toen de artsen opnieuw zeiden niets te kunnen beteken. Hierna is ze opgenomen in het tehuis. De verhalen deden veel met me, vooral als ik aan de glimlach van de kinderen denk. Het doet me goed dat ik zie dat ze in Sayap Kasih in ieder geval gelukkig zijn.
-
11 Mei 2014 - 13:30
Maartje En Kees:
Lieve Nikki,
Wat een eer dat jullie therapie ook straks, als je weer hoog en droog in Nederland bent, voortgezet wordt en uiteraard heel mooi dat je middels de presentatie jullie visie en werkwijzen met hen kan delen....wie weet wat hier weer uit voortkomt.
Bedankt voor jouw mooie kaart, we hebben Stichting Yamaru opgezocht en wij denken ook dat het een heel mooi doel is!
Nog even flink aan 't werk om het projectverslag te schrijven en dan nog lekker genieten van een welverdiende vakantie samen met Bram en je familie!
Hartelijke groeten,
Kees en Maartje -
11 Mei 2014 - 14:44
Anny:
He Nikki je kunt je niet voorstellen dat de ouders zo met de Kids om gaan. Maar in werkelijkheid is het dus zo. Nou gelukkig is de slang waarschijnlijk banger geweest dan jullie voor de slang. Het was maar een kleintje hoorde ik. Het gaat inderdaad nu snel opschieten. We gaan ze langzamerhand voorbereiden en dan komen we jullie kant op. Tot snel groetjes Anny -
11 Mei 2014 - 15:41
Joelle:
Hoi nikki.
Wat een mooi verslag weer. Ongelooflijk dat die ouders zo denken hè.
Geniet nog van je ervaringen daar, voor je het weet ben je weer terug thuis. Succes met het afronden van jullie mooie projecten.
Groetjes joelle -
11 Mei 2014 - 17:22
Linda:
Hey meisje,
Het aftellen gaat nu zeker beginnen, ook voor ons!
Ik kijk er erg naar uit om je weer te zien!
Geniet de laatste weken nog van de tijd in Sulawesi!!
Jullie vergeten nooit de glimlachjes van de kinderen van Sayap Kassih!
Dat zal wel een heel goed gevoel geven!
Tot skypes en tot apps!!
lieve groet,
je moeder -
11 Mei 2014 - 21:11
Mary:
Hoi Nikki,
Jullie belevenissen weer gelezen! Ik kan me voorstellen, dat de verhalen van broeder Han over de kinderen, veel indruk maken! Ja, een gehandicapt kind is daar "iets " om je voor te schamen! Gelukkig leven we wat dat betreft in Nederland, alhoewel ik denk dat dat hier ook gebeurt, alleen niet zo veelvuldig!
Ik hoop dat jullie daar nog lekker verder kunnen werken en natuurlijk ook genieten... Nog even....
Nog veel plezier en tot lees's!
Groetjes, de Ongetjes -
12 Mei 2014 - 14:57
Martine:
Je dacht al waar blijft ze! ;)
Tien met der "Wijze" levenslessen. hahaha!
Ik zie je al helemaal rond springend gillend met die Slang: dat moet Hilarisch zijn geweest: zeker voor de toeschouwers! =P
Ieder sprookje kent een einde en jij bent nu het plot aan het afronden voor je het slotwoord kunt schrijven: Werk nog even hard voor de glimlachende kinderen in Sayap Kassih! --> Er was eens een door mij zo gehate zanger die zong: "De glimlach van een kind: doet je beseffen dat je leeft": opmakende uit bovenstaand verhaal heeft het jou ook gegrepen! Sluit het in je hart en neem het mee: De verhalen van de kinderen maar vooral de mooie glimlachen!! Ga nog even flink genieten! Voor je het weet zie je je lieve Bram weer en daarna je familie! Ik wacht in Nederland op je: met een bruine Boterham met Kaas!! =D Say Cheese!
Liefs! -
12 Mei 2014 - 21:53
Pim:
lieve Nikki
we hebben elke keer uitgekeken naar je verslagen, omdat ze zo goed weergeven wat je beleefd en beroerde
de slang en feestjes die anders lopen dan gepland zijn natuurlijk hilarische gebeurtenissen
Maar deze kinderen en hun verhalen zijn duidelijk ingrijpender.
je mag trots zijn op wat jullie voor hun elke keer weer betekenen , en de verbeteringen die door jullie genomen zijn en worden doorgezet door de plaatselijke verzorgers ,
Die kleine glimlachjes , en de verschrikkelijk mooie omgeving zij herinneringen waarvan je heel lang kunt genieten.
Dit moet het harde werk van jullie toch ook wel een beetje een feestje maken .
nog even en dan een fanatastische vacantie met je familie en onze bram en dan weer lekker thuis.
tot dan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
