Dagtrip(je)

Donderdag was het een speciale dag want het was Evy’s verjaardag! En dat hebben we natuurlijk gevierd. Toen Evy in de douche zat, had Whitney een ontbijtje gemaakt en ik haar bed vol gelegd met ballonnen. Het cadeautje ligt thuis op Evy te wachten, ik hoop dat je het leuk gaat vinden! Evy had een heerlijke cake gekocht en hier in het huis op tafel gezet als traktatie. Uiteindelijk hebben het kindje van 3,5 en de oppas haar gefeliciteerd. De cake was wel op de volgende dag. Beetje vreemd toch? Wel een traktatie eten en jezelf niet afvragen of in ieder geval niet vragen waarvoor het is en iemand feliciteren… Of het is de gewoonte hier, of de mensen zijn te verlegen om er naar te vragen.
’s Avonds waren we bij broeder Han uitgenodigd, want er was ook nog een broeder jarig die dag! Er was een gebedsdienst gepland, waar we bij zijn geweest. Evy werd hierbij ook vaak genoemd, maar de rest kon ik natuurlijk niet echt verstaan. Het was weer iets heel speciaals om mee te maken. In het huis van de broeders hebben ze zelf een kamer ingericht als kapel. Het was dus maar klein en de broeders zaten op krukjes van ik denk nog geen 20 cm hoog! Gelukkig mochten wij op een normale stoel zitten! Na het eten pakte een broeder zijn gitaar en gingen ze Indonesische liedjes zingen. Al kon ik er niets van verstaan, het was wel gezellig!

Vrijdag stond er voor de 3e jaars studenten op de academie een les gepland. Een goed moment voor Evy en mij om ons voor te stellen aan de gehele groep. We hadden via Whitney al wel een aantal studenten ontmoet, maar we hadden de hele klas nog niet gezien. Wederom kon ik niets van de les volgen, maar ik was weer een ervaring rijker. De les werd gegeven in de aula. Er stonden van die ouderwetse stoelen waarbij de armleuning overgaat in een klein tafeltje. Echt comfortabel was het niet, maar hier weten ze niet beter.

Gisteren hebben Whitney, Evy en ik zelf pisang goreng gemaakt. Niet slecht voor de eerste keer, al zeg ik het zelf! We hadden er wat mee te doen en het smaakte nog goed ook! ’s Avonds heb ik durian geproefd. En ja, dit was weer een hele ervaring. Durian is een vrucht van hier. Ze worden verkocht in kraampjes of auto’s die aan de kant van de weg staan. Meestal ruik je durian eerder, dan dat je het ziet, het stinkt namelijk. Hierdoor is het vreemd om te eten. Ik wist ook niet zo goed wat ik er van moest vinden. Ik vond het niet vies, maar een beetje gek! Ik zal het vast nog een keer proeven en misschien is het dan wel anders.

Vandaag was echt een geweldige dag. Ik heb zo veel gezien. We hadden een aantal dingen gepland om vandaag te bezichtigen met een chauffeur van de blauwe busjes (Bennie). Om 10 uur werden we opgehaald. Op de planning stond om het Tondanomeer, watervallen, Bukit Dua, Boeddhistische tempel en het Linow-meer te bezichtigen. We zijn vertrokken richting Tondano. Hier zijn we op een toren gegaan, waar een prachtig uitzicht was! Danau Tondano (Tondanomeer) was vanaf deze toren al te zien, maar we zijn er ook nog langs gereden. Het is echt een gigantisch groot meer! De huisjes en restaurantjes zijn boven het water gebouwd. Hierbij zie je in het water verschillende netten gespannen. Verser kan je de vis in een restaurant niet krijgen lijkt me. Aan het meer zijn we gestopt in Remboken. Het leek wel een soort resort en een parkje. Een mooie plaats om uit te kijken over het meer. De volgende bestemming was de Bukit Doa (bidheuvel) van Kanonan. Onderweg kwamen we door Kawangkoan, wel dorpje bekend staat om het bakken van potten. Kanonan zelf staat bekend om de pinda’s. We hebben van de buschauffeur nog een zakje pinda’s mee gekregen, hmm! Onderweg naar de Bukit Doa kon je het kruis al zien wat op de top van de bidheuvel staat. We wilden graag naar de top klimmen. Er waren verschillende paden die je kon nemen om op de top te komen. Wat was het een ervaring! Ten eerst was het supermooi. De uitzichten hier zijn zo prachtig, daar kan ik nooit aan wennen denk ik. Onderweg hebben we heel wat meegemaakt. Tijdens de route waren er verschillende plaatsen waar iets van zwavel vrij kwam door een reactie. Dit herkenden we aan: de rook, de stank, de warmte en de wat groen gekleurde rotsen. Het eerste deel van de klim was redelijk eenvoudig te lopen via de trappen. Hoe hoger we kwamen, hoe meer obstakels er kwamen. Sommige stukken van de treden waren afgebroken, we kwamen langs een in elkaar geflanst bruggetje waarboven ‘danger’ stond, we moesten over de railing lopen om het met water onderstroomde pad te ontwijken en het laatste stuk van de klim was een smal pad door de bossen. Het was een hele ervaring, maar zeker de moeite waard. Na ongeveer een uur waren we op de top en het uitzicht was zo mooi!
De tijd vloog voorbij en intussen waren we erachter gekomen dat we niet meer alles vandaag konden zien wat eigenlijk het plan was. We zouden nog langs het Linow-meer (Danau Linow) rijden, want dat lag op de weg terug naar Woloan. Dit had ik wederom niet willen missen. Het was weer prachtig. Door vulkanische activiteit verandert de kleur van het water en borrelt het water op sommige plaatsen. Helaas konden we niet tot beneden lopen, waardoor we het borrelen niet hebben gezien. Toen wij er waren was de kleur van het water groen.
De buschauffeur had ons uitgenodigd om mee te gaan eten. We waren vermoeid van de dag en het leek ons beter om dat een andere keer te doen. Hij vertelde daarna dat het bij een feest is. We zijn toch maar even mee gegaan, want natuurlijk weer iets om meegemaakt te hebben! Toen we er aankwamen (eigenlijk dus als ‘gast’ van een ‘gast’ op een feest) kregen we direct stoelen toegewezen. Ze kwamen meteen met borden en lepels en wezen ons naar het eten. We waren denk ik binnen een half uur klaar. Zo gaat dat dus blijkbaar hier met feestjes. Je neemt je eigen gasten mee, komt eten en gaat direct daarna weer weg.

Kortom weer heel veel ervaringen opgedaan de laatste dagen en heel erg genoten van de mooie momenten!